"د خـتـر بـهـا ر"

مگر دختر بهار بيـا يد

که گلی سرخ

در برف

!بشکـفد

(1995) 1374 تهران

"پـيـو نـد رهـا يی"

شا يد ميا ن ما

پلی با شد

برای رها یی

از مرز خويشتن

مبـا دا

به جای د سـتها

زنجيرها يما نرا

!به هم پـيـوند بزنيم

(1994) 1373 تهران

"ا بـهـا می فـرا گـيـر "

با غريب مرد ما نی

که هنوز

الفـبا ی اند يشه را

بايد به مدرسه بنـشـيـنـند

از حـقـيـقـت

چه توان گـفــت ؟

با چـنـيـن مرد ما نی

که بی د لـيل

مي پـذ يرند

و بی د لـيل

تو را

انکار می کـنـنـد

ايـنان که به آسا نی

لبخـنـد می زنـنـد

و به سا د گی

در ابهام فـراگـير ذهـن

شا د مـی شـونـد

(1994) 1373 تهران

"شـبـهـا ی تـنـهـا یی"

يک در

يک پـنـجـره

يک سـقـف

يک حـصـار

يک دل

پر از شـوق زنـد گی

يک سر

در اند يـشـه ها ی دور

يک چـشـم

پـر از خـنـده

بر اين روزگـار سخـت

(1995) 1374 تهران

"وا قــعــيـت"

مـن گريـسـتم

نه برای تو

نه برای تـنـها يی

نه برای رنجـم

از درد جـد ا یی

و نه حـتی

از جـور

يا سـتـمـکاری

تـنـها مـرگ حـقـیـقـت را

که بارها و بارها

به چـشـم د يـد ه بودم

به سـوگ نـشـسـتم

و مـن

خـنـد يـد م

نه برای تو

نه برای رها یی

و نه از شـا دی

تـنـها برای ايـنـکه

ايـنـها

واقـعـیـا تی بـيش نـبـود نـد

(1995) 1374 تهران

"سـتـا يـش"

چـشـمـه ها ی روشـن انـتـهای نگاهـت

سـرود زمزمه وار جـويـبار د لت

شـکـفـتـن هـر لحـظه

غـنـچـه های وجـود ت

در د شـت سـبـز بی کـرا نه قـلـبـت

شـگـفـتـی بی هـمـتا يی اسـت

که مـرا

بـه سـرزمـیـن آرامـش

رهـسـپار می کـنـد

(1995) 1374 تهران

"گـرد شی بی پا يا ن"

با د لی پر شـده از حـسـرت و انـدوهي سـرد

نا امـيـد ا نـه

به د نـبـال کَـسـی می گـردی

و در اين گـرد ش تـکراری بی پايان

گـاه

چـشـم در چـشـم

بـه او مـی نگـری

شا نه بر شا نه او مـی سا يی

پـوزشـی می خواهی

ره خـود می گـیری

و به خود می گويی

!که به د نـبـا ل کـسی می گـردی

(1995) 1374 تهران

"کـــنا يه"

نکـند آبی و سرخ

نکـند زرد و بنـفـش

هـمـه جا تـيـره و تار

هـمـه کـس خـسـته و خوار

نـگـذاريـد مـبـا دا کـه بـخـوانـد بـلـبـل

نـگـذ اريـد مـبـا دا

کـه رسـد آب

بـه دشـتی پـر گـل

فـکـر هـر شـا د ی را

(گـر هـنـوزش اثـری اسـت )

از سـرها د ور کـنـیـد

چـشـم زيـبـا يی را

(گـر هـنـوزش سـو يی اسـت)

هـمـه جـا کـور کـنـيـد

لـب بـه لـبـخـنـد نـخواهـیـد کـه کـس بـاز کـنـد

هـمـه را دعـویِ اشـک و غـم و ا نـد وه کـنـيـد

تا مـبـا دا روزی

کـسـی از جـا نب شـهـری پـر نور

خـواب از چـشـم شـمـا د ور کـنـد

هـمـه اطراف پـر از

!بـرج و حـصـار و عـَلَـم و گـور کـنید

(1995) 1374 تهران

"پـرواز با عـشـق"

از بلـند ترين قـلـه رهـا يی

بـر فراز عـشـق

با ل مـی گـشا يم

و در ا وج رهـا يی

بر سـرزمـيـن پـيـونـد

می نـشـيـنـم

با ل بگـشا

کـه می خـواهـم اين با ر

با تـو پـرواز کـنـم

(1995) 1374 تهران

"شـو ق ا نـد يــشه"

د سـتـها

گـر در بـنـد

پا ی اگـر

در زنـجـير

تـن اگـر

کـنـج يـکی چـا ل سـيا ه

شـوق انـد يـشـه نـميـرد هرگز

د ل ا گـر

مـی تـپـد آهـسـته

هـنـوز

(1995) 1374 تهران

"تـدا و م شــب"

با قـلـبـها ی مـا ت خـویـش

بر تـداوم شـب

اصـرار مـیکـنـیم

بی آنـکـه بـخوا هـیم

روشـنی های روز را

راه گـم کـرد گا نی

کـه در سپـیـد ی صـبـح

با چـراغ می گـرد یـم

و نـمی یا بـیـم

آ نـچـه را

کـه در د سـتها ی خـویـش می فـشـا ریم

مـا

در سـیـا هی خـود

!گـم شـد ه ایـم

(1995) 1374 تهران

"مـرزهای د یـگـران"

می خواهی و

نـمی گـویی

می بینی و

نـمی یا بی

و فـریا د بـلـنـد چـشـما نم را

نمـی شـنـوی

که هـزار گـونـه در سـخـن است

بـگـذ ا ر بـگـذ ریم از ایـن مـرزها

که د یـگـرا ن

مـیا نـمـا ن کـشـیـد ه ا ند

(1995) 1374 تهران

"حـصـا ر"

مـیا ن ما

شـکا فی است

از ترس و واهـمـه

کـه وادارمان می کـنـد

به زبا نی د گـر

سـخـن بـگـویـیـم

بی آنـکه بـد ا نـیـم

مـیـا ن ما

نه زبا نـما ن

که چـشـما نـما ن

در گـفـتگـویـنـد

(1995) 1374 تهران

"رهـا یی احـسـا س"

وقـتی که احساس

خـسـته

تـیـشه به کـف

بر تـخـته سـنگ گـوشـه د ل

خـواب رفـته بـود

وقـتی که د ل

در هـر تـپـش

صـد ا ی خـورد ن سـنگـی بـه صـخـره را

تـکـرار می نـمـود

انـد یـشه گـل د ا د روی سـنـگ

تا روزنی با ز شـود

بر قـلـعه د لــم

(1994) 1373 تهران

"گـلـی بـه رنـگ سـرخ"

در ا مـتـد ا د د سـتـها یم

گـلی شـکـفـت

به رنگ ســرخ

که د لم را

با ز کــرد

نـکـنـد فـرد ا هـم

برای پروانـه ها

آ وا ز بـخـوا نم!؟

(1994) 1373 تهران

"گــلـی در بــرف"

با د می آ ید با د

باد سردی

که به گوش همه روزنه ها

می خواند

خبر مردن گل را در دشت

با خودم می گویم

"خارج از مرز تنم، چـه زمستان شده است"

و در اندیشه آن غـنـچـه سرخ

که تـمـنا ی شـکـفـتن دارد

نا امـیـد ا نه

ز خـود می پـرسم

هـیـچـکـس د یـد ه که یک غـنـچـه سـرخ

بـشـکـفـد در سرما؟

هـیـچـکـس د یـد ه در انـبـوه سـکـوت

د شـت سرما زد ه ای

بـد رد پـوسـت؟

بـرون آرد گـل؟

گـرچـه ایـنـک

د ل مـن

شـعـلـه سـرخی دارد

و سـرم چـشـمه سـبـزی

که در ا نـد یـشـه جـا ری شـد ن ا سـت

خـوا هـمـش د ا د بـهـا ر

خـوا هـمـش د ا د بـهـا ری

که بـخـنـد ا نـد لـب

(1993) 1372 تهران

"با زا ر سـیا ه"

ا یـنجا کـجا سـت!؟

با زا ر سـیـا ه

با زار نما یـش

با زار فـروش

!ا یـنـجا هـد یه را

قـیـمـت می گـذ ارنـد

!حـتی مـحـبـت را می فـروشـنـد

سـکـه را یج د روغ اسـت

ا یـنـجا صـد ا قـت را

با حـما قـت وزن می کـنـنـد

مـن امـا

هـیـچ چـیـزی

"که "بـفـروشـم

نـد ا رم

مـن د لـم را جـا ر می زنـم

مـن د لـم را حـراج می کـنـم

مـن د لـم را

طـا ق می زنـم

تـنـهـا با د لـی

که مٌـهـر سـکـه را یـج نـد ا رد

(1993) 1372 تهران

"را سـتی"

د نـیـا ی د روغ و د روغ و د روغ

هـمـه چـیـز را

با د روغ می آ میـز یم

و بـرا ی د وسـتـا نـما ن

چه با و رکـرد نی

تـعـریـف می کـنـیـم

ا ی عـزیز

د روغـهـا یـت را می بـخـشـم

که ا ین شـیـوه

هـمـگـا نی اسـت

ا ما

راسـتی ها را چه با ید کـرد؟

بـرا سـتی

چه با یـد کـرد!؟

(1993) 1372 تهران

"یـا ر"

تـو گـلی ؟

یا مـوج د ریا ؟

شـعـلـه ا ی ؟

یا آ سـمـا نی ؟

چه تـوا نمـت بـگـو یم

تـو پـر نـد ه ای سـپـیـد ی

که به لـب تـرا نه د اری

شـعـلـه د ر د ل

مـوج د ر د یـد ه

مـحـبـت

ز یـر پـر د اری

(1993) 1372 تهران

"بـی هـمـرا ه"

روزگـا ری ا سـت عـجـیـب

را سـتـی را که خـریـد اری نـیـسـت

و ا گـر هـسـت

ا سـیـر د ل خـویـش ا سـت

د ل که زنـجـیـر به انـد یـشه و

ا نـد یـشه

ا سـیر ا سـت

(1993) 1372 تهران

"مـر ز ها"

مـر ز آ زا د ی مـن

در دشـت

تا آنـجا که چـشـمـم مـی د ود

در کـوه

تا آ نجا که پا یم می برد

در خـود

تا آ نـجا که فـکـرم می رود

(1992) 1371 تهران

"آ شـتـی با با ر ا ن"

بی د روغی در سـر

بی لـبـا سی بـر تـن

خـفـتـه بـر سـبـزه باغ

...گـوشـهـا یم را با د

...چـشـمـها یم را خـوا ب

...پـو سـتـم را با را ن

(1992) 1371 تهران

"آ ر ز و"

پی را هی سـر سـبـز

پی یـک چـشـمـه سـرد

پی بـوی گـل سـرخ

پی جا یی هـسـتم

آ سـما نـش آ بی

آ فـتـا بـش رو شـن

مـرد ما نـش زیـبـا

(1992) 1371 تهران